Wanneer zal de beiaard spelen..?

Rien Aarssen

Geboren in Oud en Nieuw Gastel (NL) op 22 mei 1943

Overleden te Leuven op 7 november 2021.

Ik kwam Rien voor het eerst tegen in Mechelen in 1996: ik begon als jonge twintiger te studeren aan de beiaardschool, en Rien was daar ook. De sfeer was onvergetelijk: niet alleen de lessen, maar ook de gezamenlijke middagpauze, de schoolconcerten, excursies en feestjes... Ik kende Rien nog niet zo goed, maar hij was vriendelijk en goedlachs, en hij was er altijd bij. Hij was in 1993 pater Jan Feyen opgevolgd als beiaardier van Grimbergen, en timmerde flink aan de weg. Na 1997 bespeelde hij ook de beiaard van Steenokkerzeel, en hij werd penningmeester van de Vlaamse Beiaardvereniging.

Eén van zijn verwezenlijkingen was de gieting van een nieuwe klok voor de beiaard in 1998, de “bes-klok”. De manier waarop dit tot stand kwam illustreert Riens mensenkennis. De beiaard was immers eigendom van de gemeente Grimbergen, maar het gemeentebestuur was niet erg geneigd om te investeren in een nieuwe klok. Totdat Rien voorzichtig opmerkte dat de abdij eventueel bereid was mee te werken aan het project. De bezwaren verdwenen als sneeuw voor de zon. De wijding van de bes-klok maakt deel uit van het collectieve geheugen in Grimbergen.

Even later dat jaar zette hij Grimbergen op de kaart, door het congres van de Wereld Beiaard Federatie te laten halthouden in Grimbergen. Honderden deelnemers genoten van concerten in de abdijtuin, keken hun ogen uit in de basiliek en dronken een glas in de abdij. Rien, fier op zijn “Parel van Brabant”, glom.

Uit dezelfde tijd stammen ook de talloze kaften met notities en kopieën voor zijn eindwerk: “Grimbergen en de Beiaardkunst”. In samenwerking met de erfgoedvereniging Eigen Schoon bracht hij dit magnum opus uit in een prachtig boek. Werd het niet naar waarde geschat? Of werd het aantal exemplaren een beetje overschat? Feit is dat na een aantal jaren de opslag van al die dozen toch wel wat problematisch werd. We hebben er intussen vele gasten blij mee kunnen maken.

Al die inspanningen mochten natuurlijk niet verloren gaan als Rien ooit met pensioen zou gaan. Maar een opvolger zou wellicht niet uit Grimbergen komen. Daarom begon hij met een fantastisch project. Hij bracht Grimbergse organisaties bij elkaar, engageerde hen voor de beiaard, en richtte zo de Beiaardvrienden op. Op die manier had de nieuwe beiaardier toegang tot lokale contacten, én werd de beiaard stevig verankerd in het cultuurleven. Toen ik in 2009 begon als beiaardier, kwam ik in een gespreid bedje terecht. De pers was ingelicht, en er lagen draaiboeken klaar voor iedere gebeurtenis. Het organisatietalent van Rien – ik kan er alleen maar jaloers op zijn.

In 2011 stopte Rien definitief met beiaardspelen. Hij verkocht dan ook maar meteen zijn oefenklavier: liever ineens de korte pijn. Nu hoefde hij eindelijk geen rekening meer te houden met de speelkalender. Sinds kort vieren we de “Dag van de beiaard” als de “Dag van Rien”. Maar dit alles betekende niet dat we hem niet meer zagen. Integendeel: de projecten van de Beiaardvrienden zouden niet mogelijk geweest zijn zonder zijn inbreng. Hij had een plan met de beiaard in Grimbergen, en dat verdedigde hij met verve. Kritisch, altijd zoekend naar verbetering, maar ook altijd positief, en overtuigd van het goede in de mens. Ook bij deze afsluitende rondvraag kijken we zoals steeds vol verwachting naar Rien: “mijnheer de voorzitter, ik heb nog één puntje…”

Ons oprecht medeleven aan Gerda, kinderen, kleinkinderen en heel de familie.

Lieve Rien, we zullen je missen.

Twan Bearda, beiaardier Grimbergen